Urodził się w 1774 roku; wyświęcony na kapłana w 1804 roku; w latach 1839-1841 był rezydentem w parafii farnej w Ostrzeszowie; zmarł 13 lutego 1842 roku)

Urodził się w 1796 roku; przyjął święcenia kapłańskie w 1821 roku; jest wspomniany w 1843 roku jako rezydent w parafii farnej w Ostrzeszowie

Urodził się w 1821 roku; został księdzem w 1849 roku; w latach 1850-1856 był proboszczem parafii pw. świętego Mikołaja w Parzynowie; jednocześnie był tzw. komendarzem parafii Rogaszyce i Kochłowy; komendarz - administrator parafii zarządzający parafią bez instalacji kanonicznej, czyli bez oficjalnego dekretu na proboszcza danej parafii, w sferze ekonomicznej i duszpasterskiej, przydzielony właściwemu proboszczowi na wypadek jego niedyspozycji zdrowotnej, nieobecności w parafii lub jej wakatu, tzn. gdy parafia nie ma przydzielonego proboszcza; wspomniany jako wikariusz w parafii pw. świętego Wawrzyńca w Koźminie w 1856 roku.

Urodził się w 1797 roku; w 1821 został wyświęcony na kapłana; w latach 1856-1864 był proboszczem w Parzynowie i jednocześnie komendarzem parafii Rogaszyce i parafii Kochłowy; od 1864 roku był kapelanem w Michorzewie k. Nowego Tomyśla; tam zmarł 23 czerwca 1883 roku; został pochowany na tamtejszym cmentarzu

Urodził się w 1829 roku; w 1857 roku przyjął święcenia kapłańskie; od 1869 roku był proboszczem w Konarach k. Miejskiej Górki, gdzie zmarł 22 maja 1880 roku; na ścianie kościoła w Konarach znajduje się tablica ku jego czci

Urodził się w 1840 roku; został księdzem w 1864 roku; w latach 1865-1870 był wikariuszem w parafii farnej w Ostrzeszowie; w latach 1870-1908 był proboszczem parafii Rogaszyce i parafii Kochłowy; w latach 1901-1902 był prodziekanem Dekanatu Ostrzeszowskiego: jeżeli rząd pruski nie zgadzał się, aby proponowany ksiądz został dziekanem, wtedy arcybiskup mianował go prodziekanem; potem, aż do śmierci, był dziekanem dekanatu ostrzeszowskiego; zmarł 19 września 1908 roku i jest pochowany na cmentarzu w Rogaszycach

Urodził się 4 września 1880 roku w Kościanie, był synem powroźnika Józefa i Teodory z domu Kunde. Naukę podstawową pobierał w Kościanie, następnie uczęszczał do Gimnazjum im. Bergera w Poznaniu, gdzie uzyskał maturę 20 lutego 1903 roku. Ukończywszy studia teologiczne w Seminarium Duchownym w Poznaniu i w Gnieźnie, przyjął święcenia kapłańskie 10 lutego 1907 roku. Na swój pierwszy wikariat został skierowany od lutego 1907 roku do Grabowa n. Prosną, a na następny 1 października 1908 roku do Rogaszyc, gdzie pracował samodzielnie jako wikary substytut (wg Kodeksu Prawa Kościelnego z 1917 roku wikariusz substytut, to wikariusz zastępca, gdy w parafii nie było proboszcza, a tak było w Rogaszycach po śmierci księdza Jana Zawidzkiego w 1908 roku). Po dwóch latach został administratorem tej parafii, a w 1911 roku został mianowany proboszczem. Z dniem 1 listopada 1931 roku (inne źródło 23 listopada 1931 roku) został przeniesiony do Granowca (dekanat Grodzisk Wielkopolski), gdzie był proboszczem do śmierci. Po II wojnie światowej był też dziekanem dekanatu grodziskiego niemal do ostatnich dni życia (zrezygnował w styczniu 1955 roku).
Ksiądz Kolkiewicz udzielał się w czasach zaborów na czterech głównych wówczas płaszczyznach pracy społecznej – w TCL (Towarzystwo Czytelni Ludowych), kółkach rolniczych, spółdzielczości i w polskim ruchu wyborczym. W 1908 (5 sierpnia) należał do współzałożycieli Kółka Rolniczego w Grabowie i wybrany został jego prezesem. Po przejściu do Rogaszyc kierował też jako prezes tamtejszym Kółkiem Rolniczym. Ponieważ angażował się w sprawy polskiego rolnictwa, wybrano go prezesem rady nadzorczej Spółki „Rolnik” w Ostrzeszowie; sprawował tę funkcję również w wolnej Polsce. Brał czynny udział w polskich akcjach wyborczych do sejmu pruskiego, m. in. przemawiał na wiecu wyborczym 31 maja 1908 roku w Grabowie, jak i na innych zebraniach w tej kampanii. Należał do aktywnych kierowników TCL w powiecie ostrzeszowskim. Uczestniczył w pracach powiatowych rad szkolnych w Ostrzeszowie i następnie w Grodzisku Wielkopolskim. W Rogaszycach powołał do życia w 1920 roku i był patronem Stowarzyszenie Młodych Polek. Również w Granowie założył takie stowarzyszenie, opiekując się nim do wybuchu wojny. Jego zasługą było też odnowienie zabytkowego kościoła w Granowie. Podczas II wojny światowej musiał opuścić parafię i zamieszkał w Lubiniu (dekanat Gostyń). Wrócił do Granowa zaraz po odejściu Niemców, podejmując prace parafialne. W ostatnich latach swego życia chorował na serce. Zmarł w Granowie 5 lutego 1955 roku i został pochowany na cmentarzu przykościelnym.
(za: Księża społecznicy w Wielkopolsce 1894-1919. Słownik biograficzny, t.2 (I – O), red. ks. Leszek Wilczyński, Hieronim Szatkowski, Gniezno 2007, s. 134-135)

Urodził się 8 lutego 1899 roku w Buczu koło Śmigla w rodzinie niemieckiej – ojcem był nauczyciel Antoni, a matką Helena z domu Gaertig. Do szkoły powszechnej [podstawowej] chodził w Buczu, a do gimnazjum w Lesznie. Naukę przerwała I wojna światowa. Kolejno zaciągany do wojska w 1917 i 1919 roku, zdał maturę (dokument wystawiony przez Ministerstwo byłej Dzielnicy Pruskiej, Departament Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego) i zapisał się na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Poznańskiego. Kiedy jednak dowiedział się, że Seminarium Duchowne w Poznaniu zostało otwarte, zrezygnował ze studiów świeckich i rozpoczął studia teologiczne. Święcenia kapłańskie otrzymał 22 grudnia 1923 roku. Władza Duchowna mianowała go wikarym w Kwieciszewie [koło Mogilna] i Śmiglu, a od 1 czerwca 1932 roku rządcą parafii Rogaszyce i Kochłowy. W czasie II wojny światowej okupanci pozbawili ks. Kucnera mienia i osadzili w łódzkim łagrze [tam podpisał listę volksdeutschów]. Później pozwolili mu duszpasterzować wśród Niemców [katolików niemieckich] w rejonie ostrzeszówskim [Ostrzeszów i Grabów]. Wówczas to z narażeniem wolności, a nawet życia śpieszył w przebraniu, nieraz nocą, z kapłańską posługą do Polaków. Po wojnie pełnił przejściowo funkcję administratora Parzynowa, wikariusza w Czempiniu, a od 1 września 1946 roku proboszcza parafii Piłka (dodatkowo przez pewien czas parafii Drawsko), u schyłku życia zaś parafii Mchy od 1 marca 1955 (przejściowo także Włościejewki). Zmarł w Mchach 12 grudnia 1962 roku i tam został pochowany... Umiał żyć w zgodzie, wolał ustąpić, choćby nawet miał rację. Od ludzi jednak stronił, prowadził żywot samotny. Cechowała go cierpliwość i wielka życzliwość. Jego telefon w Mchach był dostępny dla wiernych we dnie i w nocy. W noc zgonu przerwano mu sen. Telefonował w zimnym korytarzu na prośbę wiernych po lekarza i pogotowie. Następnie położył się, by już więcej nie wstać. Rano znaleziono zimne zwłoki ("Miesięcznik Kościelny", Poznań, 11/1963, s. 263).

Urodził się 11 grudnia 1892 roku w Podleszanach, powiat Mielec (diecezja tarnowska), jako syn pobożnych, zajętych rolnictwem rodziców Franciszka i Zofii. Maturę zdał w Mielcu w 1914 roku i po krótkim pobycie w wojsku wstąpił do seminarium. Studia teologiczne ukończył na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie w 1920 roku i następnie otrzymał kapłaństwo w kościele seminaryjnym z rąk arcybiskupa Józefa Bilczewskiego [w 2005 roku został ogłoszony świętym przez Benedykta XVI]. Następnie był wikariuszem w Lubaczowie, gdzie zapadł na tyfus spiesząc z posługą religijną do chorych w czasie epidemii. Potem został wikariuszem w Dzikowie Starym, by w 1923 roku został proboszczem w Jeziorzanach. Pozostał tam 6 lat i zbudował kościół. Przez kolejne 10 lat był proboszczem parafii Kobyłowłoki (koło Tarnopola, dzisiejsza Ukraina), gdzie mimo słabego zdrowia obsługiwał 4 kościoły i 7 szkół. W 1939 roku otrzymał parafię Żabińce (koło Czortkowa, dzisiejsza Ukraina) z 3 kościołami i 6 szkołami. Tu przeżył aresztowanie przez Niemców i 3 napady faszystowskich band ukraińskich (jednego sąsiada kapłana banderowcy ukamienowali, a drugiego rozstrzelali wraz ze 170 parafianami). Swoje ocalenie ks. Antoni przypisywał Matce Bożej. Po wojnie przejściowo przebywał w Bytomiu i na usilne prośby, otrzymał stanowisko w archidiecezji poznańskiej. Początkowo był administratorem parafii Rogaszyce i Kochłowy od 1 października 1945 roku do 22 listopada 1946 roku, a następnie w Myjomicach od 2 grudnia 1946 roku. Pobyt w Poznańskiem zbiegł się z pasmem cierpień i zmagań z chorobą żołądka. Jeździł często do szpitala do Krakowa, kurował się w sanatoriach, w czerwcu 1958 roku przeszedł ciężką operację. Rozwijająca się systematycznie choroba, pomimo okresowej poprawy po kuracji czy szpitalnym leczeniu, ostatecznie wzięła górę i ks. Antoni zmarł w kępińskim szpitalu 4 lutego 1962 roku. 7 lutego odbył się jego pogrzeb z delegatem Arcybiskupa, księdzem prałatem Kazimierzem Karłowskim, i został pochowany na cmentarzu w Myjomicach... Skromny, cichy, małomówny, zamknięty w sobie, ułożony, był ks. Antoni równocześnie uprzejmym, miłym, dbałym o swój zewnętrzny wygląd, jednak bez niepotrzebnej przesady. Dość wysoki, szczupły, posiadał piękną dla oka sylwetkę, ascetyczny wygląd. Wdzięczny, dziękował za każdą, choćby drobną przysługę ("Miesięcznik Kościelny", Poznań, 4/1962, s. 118).

Urodził się 7 grudnia 1911 roku w Pęckowie w rodzinie chłopskiej, jako syn Jana i Petroneli z domu Krela. Początkowo uczęszczał do niemieckiej szkoły w Pęckowie, miał spore trudności, ponieważ nie znał w ogóle języka niemieckiego. Do czasu ostatecznego przyłączenia powiatu wieleńskiego, na którego terenie leżało Pęckowo, do odrodzonego Państwa Polskiego w styczniu 1919 roku, teren ten, jako pas neutralny był miejscem starć wojsk polskich i niemieckich. W tym okresie pierwszych nauk czytania i pisania udzielał mu ojciec. Później przez półtora roku uczęszczał do nowo powstałej polskiej szkoły. Naukę kontynuował w gimnazjum w Czarnkowie, gdzie 28 maja 1930 roku złożył egzamin dojrzałości. W tym też roku zgłosił się do Seminarium Duchownego w Gnieźnie... Święcenia kapłańskie przyjął w katedrze poznańskiej 15 czerwca 1935 roku. Był wikariuszem w następujących parafiach: od 1 lipca 1935 roku w Margoninie, od 1 stycznia 1936 roku w Turkowach, od 1 lipca 1937 roku w Ostrzeszowie, a od 1 lipca 1939 roku w parafii św. Mikołaja w Lesznie... Początek wojny zastał go na wikariacie w Lesznie, skąd przeniósł się do Pęckowa. Tam, oraz w pobliskim Drawsku, duszpasterzował potajemnie aż do aresztowania, które nastąpiło 15 marca 1940 roku. Najpierw był internowany w Lubiniu, skąd 22 maja tego roku wywieziono go do Fortu VII w Poznaniu, a dwa dni później do obozu koncentracyjnego w Dachau. Od 2 sierpnia do 8 grudnia 1940 roku był więziony w Gusen; później wrócił znów do Dachau, gdzie zarejestrowany jako numer 22048 przebywał aż do wyzwolenia obozu w dniu 29 kwietnia 1945 roku. W obozie był poddawany zbrodniczym eksperymentom medycznym przez wszczepianie flegmony [ostre ropne zapaplenie śródtkankowe objawiające się gorączką, silnymi bólami i gorączką]. Z jego późniejszej korespondencji do Kurii [w Poznaniu] z dnia 15 grudnia 1978 roku wynika, że podczas pobytu w obozie poznał osobiście diakona Karla Leisnera, beatyfikowanego w 1979 roku. Od 29 czerwca 1945 roku był duszpasterzem Polaków w Liebenau koło Friedrichshafen, na terenie francuskiej strefy okupacyjnej. Do Polski wrócił po likwidacji obozu dla Polaków w Niemczech 15 kwietnia 1946 roku. Już w grudniu otrzymał administrację kościoła parafialnego w Rogaszycach i Kochłowach w dekanacie ostrzeszowskim, z poleceniem objęcia tych stanowisk z dniem 15 grudnia tego roku. Sytuacja materialna, jaką zastał na miejscu, nie była łatwa i zmusiła go do stworzenia sobie jakiejś niezależnej egzystencji. Dlatego zajął się zorganizowaniem własnego gospodarstwa rolnego. W piśmie z dnia 5 września 1947 roku, tak informował o tym Kurię: "Założenie gospodarstwa w Rogaszycach była koniecznością. Mało ofiarna parafia i niska dzierżawa, a wysokie podatki, powodują, że ksiądz bez własnego gospodarstwa nie wyżyje. Takie jest tutaj powszechne przekonanie Rady Parafialenj. Długo się temu opierałem. Jednak zmuszony koniecznością chwyciłem się za gospodarstwo. Dzięki wysiłkom i oddanej służbie postanowiłem je na samowystarczalnej stopie. Dzisiaj po żniwach widzę, że jestem od nikogo niezależny. Mam zapewnione utrzymanie i spokój"... Przez cały okres swej działalności proboszczowskiej, aż do przejścia w stan spoczynku, pracował na tej samej placówce, prowadząc w zasadzie dwie parafie: Rogaszyce i Kochłowy. W każdym kościele odprawiał oddzielnie nabożeństwa majowe, czerwcowe i październikowe. Codziennie dojeżdżał do Kochłów z posługą kapłańską, gdzie udzielał Komunii świętej, aby zaradzić potrzebom religijnym Sióstr Elżbietanek, pracujących w tamtejszym Zakłądzie Opieki. Był człowiekiem bardzo pracowitym. Znając się na rolnictwie z zamiłowaniem prowadził gospodarstwo rolne tak jednak, aby nie ucierpiało na tym duszpasterstwo... Często zwracał uwagę na plagę nadużywania alkoholu i rozwijał aktywną działalność abstynencką; sam był totalnym abstynentem. Od kwietnia 1979 roku zaczął poważnie chorować. Pierwszą bardzo przykrą dolegliwością okazała się choroba oczu: jaskra. W maju tego roku był zmuszony prosić Kurię o przysłanie do pomocy wikariusza. Władza Duchowna przychylając się wtedy do jego prośby, przysłała mu do pomocy ks. Stanisława Kaczmarka. Jednak w lutym 1980 roku ujawniła się nowa choroba, o wiele poważniejsza. Podczas badań lekarskich w Kościanie ustalono bowiem, że konieczne będzie leczenie operacyjne; lekarze słusznie obawiali się, że jest to rak jelit. Świadom powagi sytuacji dobrze przygotował się duchowo na moment operacji. W liście skierowanym do Kurii informował, że operacja zostanie przeprowadzona w Szpitalu Klinicznym w Poznianiu przy ul. Przybyszewskiego w Wielki Poniedziałek. Umiał ten fakt połączyć z misterium życia Jezusa Chrystusa. Budująca była jego prośba o modlitwę wyrażona w liście do Władzy Duchownej: "abym mógł razem z Chrystusem cierpieć w Wielkim Tygodniu"... Mimo, że stan jego zdrowia po wypisaniu ze szpitala nie był jeszcze najlepszy, starał się pomagać wikariuszowi przez odprawianie sumy, a nawet wygłoszenie kazania. W liście do Księdza Arcybiskupa [Jerzego Stroby] z dnia 30 lipca [1980 roku] informował go, że odprawia już stale Msze święte, słucha spowiedzi i jeździ do chorych. Czując się jednak niezdolnym do pełnienia wszystkich obowiązków, prosi o przeniesienie go w stan spoczynku od października tego roku lub od stycznia roku następnego. Jego prośba została przyjęta i z dniem 1 października został zwolniony z zajmowanych stanowisk kościelnych; zgodnie z jego życzeniem miał do końca 1980 roku mieszkać w Rogaszycach, a później przenieść się do swego brata Bolesława do Pęckowa. Ksiądz Arcybiskup w piśmie zwalniającym go złożył mu równocześnie szczere podziękowanie "za sumienną pracę w Archidiecezji, potwierdzoną przykładnym życiem kapłańskim i cierpieniem w obozach koncentracyjnych". Do Pęckowa ksiądz Zydor przeniósł się już 11 grudnia. W porozumieniu z księdzem proboszczem z Piłki, celebrował codziennie Mszę świętą, słuchał spowiedzi i obsługiwał chorych w swojej rodzinnej wsi. Początkowo Msze odprawiał w kościele filialnym odłegłym od jego miejsca zamieszkania ponad 1 km; w styczniu 1982 roku uzyskał zezwolenie, ze względu na pogarszający się stan zdrowia i trwający wtedy stan wojenny, na odprawianie Mszy świętej w domu. Zmarł pod koniec tego roku, 22 listopada o godzinie 11.00, w czasie sprawowania Najświętszej Ofiary w momencie, gdy po przyjęciu Komunii świętej odmawiał dziękczynienie. Uroczyste wprowadzenie ciała do kościoła filialnego w Pęckowie odbyło się w środę 25 listopada o 15.00. Podczas Mszy świętej kazanie wygłosił ksiądz wikariusz Józef Kluczyński. Dnia następnego odbyły się główne uroczystości pogrzebowe, którym przewodniczył bp Stanisław Napierała, a kazanie wygłosił ksiądz radca Jan Kaczor z Lubasza. Ciało księdza Pawła Zydora pochowano na cmentarzu w Pęckowie ("Miesięcznik Kościelny", 4-5/1984, s. 105).

Ks. Ryszard Goliński urodził się w 06 maja 1941 roku w Stęgoszu k. Jarocina. W latach 1959-1965 studiował w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu. Dnia 27 maja 1965 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk abpa Antoniego Baraniaka. Jego pierwszą placówką była parafia w Piłce. Następnie pracował jako wikariusz w Zdunach, Skórzewie, Bojanowie, Wielichowie, Wronkach, Luboniu i Kostrzynie Wielkopolskim. W 1980 roku został mianowany proboszczem w Kochłowach i Rogaszycach. Z dniem 7 maja 1983 r. został mianowany proboszczem parafii pw. świętego Andrzeja Apostoła w Nekli, gdzie pracował do czasu przejścia na emeryturę, tj. do dnia 1 lipca 2013 r. Ks. Ryszard Goliński pełnił również funkcję wicedziekana dekanatu kostrzyńskiego, a w roku 2002 został mianowany kanonikiem honorowym kapituły kolegiackiej w Środzie Wielkopolskiej. Po przejściu na emeryturę najpierw mieszkał w Nekli, a potem - ze względu na stan zdrowia - w Domu Księży Seniorów w Gnieźnie. Zmarł w niedzielę 3 czerwca 2018 roku w Gnieźnie. Wprowadzenie i modlitwa przy trumnie zmarłego kapłana w Archidiecezjalnym Domu Księży Seniorów w Gnieźnie odbyła się w środę 6 czerwca o godzinie 16.30. Msza św. żałobna pod przewodnictwem biskupa seniora Bogdana Wojtusia była sprawowana w czwartek 7 czerwca o godzinie 11.00 w kościele pw. świętego Andrzeja Apostoła w Nekli. Ciało ks. Golińskiego spoczęło na cmentarzu parafialnym w Nekli.

Urodził się dnia 20 lutego 1946 roku w Poznaniu. Rodzice Tadeusz i Marta z d. Dłużewska byli pracownikami biurowymi. Ks. Marek chodził do Szkoły Podstawowej nr 39 w Poznaniu. W 1960 roku został przyjęty do I Liceum Ogólnokształcącego im. Karola Marcinkowskiego, które skończył w roku 1964 zdaniem egzaminu maturalnego. W latach 1964 – 1970 odbył studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Poznaniu. Święcenia kapłańskie przyjął 23 maja 1970 roku z rąk Księdza Arcybiskupa Antoniego Baraniaka. Jako wikariusz pracował w następujących parafiach : Pniewy, parafia pw. świętego Wawrzyńca 1970 – 1972, Rogoźno VII-X 1972 , Miejska Górka 1972-76, Ostroróg k/Szamotuł 1976-78, Stęszew 1978 – 81, Poznań, parafia Bożego Ciała 1981- 1983. Dekretem Ks. Arcybiskupa Jerzego Stroby, z dniem 8 maja 1983 obejmuje jako proboszcz parafie Rogaszyce i Kochłowy. Od 25 października 1997 roku jest proboszczem parafii pw. świętego Stanisława, Biskupa i Męczennika w Koźminie Wlkp.